Wat hebben New York, Amsterdam en Parijs gemeen?

Het zijn alle drie wereldsteden met een eigen karakter.  De inwoners zijn zeer divers, zowel qua afkomst, leeftijd, en godsdienst.  Toeristen maken een groot deel uit van het dagelijkse leven in de stad. Er is (milieu)vervuiling, af en toe onrust en onenigheid over de besteding van overheidsgeld.

En dan de verschillen.

Er is in ieder geval één groot verschil en dat betreft aandacht voor oudere inwoners. New York is een stad met een bewuste age friendly policy, Amsterdam zit er een beetje tegenaan. En Parijs? Ach, Parijs is echt voor de jongeren, zo lijkt het.

Wie wel eens in Parijs is geweest, en heeft gereisd met de metro, weet: ouderen hebben hier geen schijn van kans. Er zijn vaak geen liften om op de metroperrons te komen, de gangen erheen zijn vaak lang, met veel trappen op en af. Ook in het straatbeeld zijn nauwelijks ouderen te zien. En rollators? Ze moeten nog uitgevonden worden in Parijs.

Steuntjes op straat

Dan New York. De stad houdt al vanaf 2007 bewust rekening met zijn groeiende groep oudere bewoners. Er is beleid en geld om initiatieven te ontplooien die ouderen goed doen.

Dat begint bij het besef dat buurten, de dagelijkse directe omgeving, een steeds grotere rol spelen voor ouderen. Daar gebeurt het, en daar zijn voorzieningen nodig.

Welke behoeften er zijn, kan per buurt verschillen en daar kom je alleen achter als je het aan oudere inwoners zelf vraagt. Dat deed the City of New York dan ook en de opbrengst varieerde van meer bankjes op straat om even te gaan zitten, tot overdekte bushokjes en zwemuren alleen voor ouderen. Ook workshops, zoals computerklassen en cursussen speciaal voor ouderen bleken belangrijk. En vrijwilligers die kleine klusjes doen in huis, een wasserij in de buurt, en een groenteboer en apotheker. Ouderen zelf wilden verder dolgraag zelf actief blijven als vrijwilliger in hun buurt.

Aandacht doet goed

Beleid en bijbehorend geld voor uitvoering leveren niet alleen producten en diensten op. New York zorgde er ook voor dat winkeliers en hun personeel getraind werden om ouderen als klant aan te trekken en te helpen. Het maakt dat jongeren – omdat ouderen er kennelijk toe doen – ook anders gaan aankijken tegen hun oudere stadsgenoten. En ouderen zelf? Ze voelen zich erbij horen, ze hebben nog steeds een rol.

Politieke aandacht voor ouderen in Nederland lijkt vooral gericht op de zorg. Belangrijk natuurlijk. Echter: de meeste ouderen zijn relatief gezond en leven hun leven in hun eigen huis, hun eigen buurt. Grote broer New York heeft een vooruitziende blik gehad en is allang bezig met de toekomst.

Wie volgt?

Dit blog is geschreven door José van Berkum. Zij is zelfstandig communicatieadviseur en publicist en gespecialiseerd in wonen, welzijn & technologie voor senioren. Meer weten over José of haar (tijdelijk) inhuren? Volg deze blogsite of kijk op https://www.linkedin.com/in/anciano/  of word lid van https://www.facebook.com/Www.zorgenvoormorgen.org