Mijn nichtje Anne is een heel speciaal meisje, een dame inmiddels. Ze heeft een verstandelijke beperking en dat betekent werken in een beschermde omgeving en wonen in een woongroep met 24-uurs begeleiding. Haar leventje speelt zich af in een vaste en vertrouwde kring van familie, collega’s, huisgenoten en hun familie en de begeleiding.

Inmiddels is Anne 32 jaar, bijna altijd vrolijk, en woont ze met veel plezier in haar appartement binnen haar woongroep. Sinds een tijdje kan Anne ook appen. En dat zullen we allemaal weten! Meestal gebruikt ze de spraakoptie van Whatsapp. En hoor je alleen het middengedeelte van haar zin, omdat ze de spraakopnameknop ofwel té laat indrukt of te vroeg loslaat.
Maar dat is onbelangrijk. Kunnen appen heeft haar wereld vergroot. Ze kan nu via spraak, beeldbellen of icoontjes contact hebben met anderen. En ze kan dat zelf doen, zonder hulp van de leiding. Ze doet het volop en geniet ervan.

‘Living well with Anne’
Zou mijn nichtje of één van haar acht huisgenootjes ook kunnen profiteren van die andere Anne? Anne, de avatar, de sociale robot met haar vriendelijke vrouwengezicht. Die laat weten wanneer je je medicijnen moet innemen. Die je herinnert aan een geplande afspraak. Of die je voorleest over je favoriete onderwerp.

Over die Anne had ik een gesprek met Stephanie Koenderink. Bij De Parabool in Deventer is ze projectleider ‘Living well with Anne”. Ook hier wonen mensen met een verstandelijke beperking en is de hoop en verwachting dat Anne hen meer zelfstandigheid gaat bieden.
“Technologie is gewoon de toekomst”, vertelt Stephanie. Aan de Universiteit Twente is ze afgestudeerd als psycholoog, specialisatie gezondheid en techniek. “In het geval van Anne kan het de zelfstandigheid van de cliënt vergroten en dat is fijn.”

Tabletproject
Stephanie heeft onlangs de eerste tablets binnengekregen. Op de meegebrachte tablet is het gezicht van Anne te zien, plus de functies, zoals ‘agenda’.
Het geven van het juiste commando om Anne aan de praat te krijgen, is waarschijnlijk een uitdaging, verwacht Stephanie. Want Anne luistert nu nog alleen naar hele specifieke zinnen om ‘aan’ te gaan. Ook omgevingslawaai kan de interactie verstoren.

Hoewel het project nog pril is, zijn de ervaringen van Stephanie positief. “Anne wordt als een persoon gezien. Ik heb gemerkt dat iemand echt duidelijker spreekt als zij bijvoorbeeld van Anne wil weten wat er op de agenda staat”. Ook de begeleiders die meedoen zijn enthousiast en nieuwsgierig.

De bedoeling is om in de komende drie jaar in totaal twintig cliënten te laten kennismaken met Anne. Samen met de begeleider wordt per cliënt bekeken op welke manier Anne meer zelfstandigheid kan bieden. Dat kan verschillen, omdat de ene cliënt graag herinnert wil worden aan het innemen van medicijnen en een andere graag een schoonmaaklijstje wil horen. Want dan hoef je niet iedere keer bij de begeleiding aan de bel te trekken, als je het niet precies meer weet.

Dat er uitdagingen zijn, ligt voor de hand omdat Anne nog niet ‘af’ is. In de komende drie jaar zal blijken of de vriendschap tussen Anne en de cliënten een blijvertje is.

Dit blog is geschreven door José van Berkum. Vanuit haar adviesbureau voor communicatie (www.vbcom.nl) houdt ze zich bezig met ouderen, technologie en communicatie. Volg haar op Twitter @Josevanberkum of op Facebook, Van Berkum Communicatie