Afgelopen week kwam het prominent in het nieuws: ouderen drinken liever koffie bij de HEMA dan in het wijkcentrum. Want tijdens koffie-uurtjes met andere ouderen voelen ze zich vooral oud. De vooronderstelling dat als iedereen oud is, je je daarom niet oud voelt, blijkt niet te kloppen. Juist het tegenovergestelde blijkt waar te zijn.

70+-ers zijn net mensen. Ze worden hoogstens wat gehinderd door levenservaring en fysieke ongemakken. En net zoals eigenlijk iedere leeftijdsgroep, hebben ook oudere mensen hun eigen plekken om andere mensen te ontmoeten. En dat zijn meestal niet de plekken die speciaal voor hen gecreëerd zijn. Zoals wijkcentra of zorgcentra met inloop.

Soms zie je ze wel staan of zitten. Groepjes oudere mannen – nooit vrouwen – die het kennelijk gezellig met elkaar hebben. Ze praten, roken, kijken. Ze hebben het naar hun zin met elkaar. Of je ziet een ouder echtpaar wat drinken bij HEMA of IKEA of een andere plaats in een winkelcentrum. Daar leeft het, daar komen ze bekenden tegen, daar maken ze een praatje. Hun leven lang komen ze daar al, dus waarom nu plotseling niet meer nu ze wat ouder zijn? Waarom hebben anderen – lees (jongere) beleidsmakers – het idee dat ouderen plotseling het liefst bij andere ouderen willen zitten?

Uit datzelfde onderzoek blijkt ook dat ouderen een beetje huiverig voor nieuwkomers zijn. Dan blijkt hun levenservaring hen in de weg te zitten. Want in hun jeugd en volwassenheid zag de wereld er anders uit. En dan blijkt er ook een andere kant te zitten aan het verblijf in bijvoorbeeld winkelcentra of andere publieke ruimtes.

Ouderen die aan huis gebonden zijn, blijken vooral te genieten van het leven op straat. Kinderen die spelen, een mooi uitzicht, buren die gaan en thuiskomen. Op deze manier voelen ze zich toch verbonden met hun omgeving.

Wat leert dit onderzoek? Is dit het einde van het wijkcentrum, van inloopochtenden, van woonservice gebieden, waarin veel afgestemd is op behoeften van ouderen? Ik denk het niet. Wél is het goed om vooronderstellingen over ouderen even los te laten, om niet in te vullen voor ouderen wat ze geacht worden te doen en te vinden. Om vooral het dagelijks doen en denken van ouderen te leren kennen. Pas dan zal blijken waar de echte behoeften liggen.

Deze blog is geschreven door drs. José van Berkum, publiciste en adviseur. Ze is gespecialiseerd in wonen, welzijn en technologie van senioren. Volg haar op José van Berkum | LinkedIn en  Anciano | Facebook