Hij heeft het einde van het jaar weer gehaald, mijn schoonvader.

Ieder jaar opnieuw vindt hij dat spannend. Zal hij zijn verjaardag op derde kerstdag weer meemaken? Ook dit jaar is het gelukt. 95 Jaar is hij inmiddels. Tijdens het verjaardagetentje met (klein)kinderen geniet hij volop, ondanks zijn krakende botten en broze gezondheid.

Hij woont nog zelfstandig, sinds vier jaar in appartementencomplex De Greven, met zorg in huis. Zijn appartement is ruim, met uitzicht en een balkonnetje. Tweemaal daags komen de ‘groene meisjes ‘ langs. Ze helpen hem uit bed, doen zijn steunkousen aan, luisteren geduldig naar de muizenissen in zijn hoofd. Sinds hij vaker valt, en last heeft van ‘ongelukjes’, kloppen ze wat vaker aan als ze vermoeden dat hij wel hulp kan gebruiken.

We zijn blij dat hij daar woont. Er is zorg, personenalarmering en domotica die zijn leven vergemakkelijkt. Zijn elektronisch patiëntendossier vult onze waarnemingen op een waardevolle manier aan.

Het verpleeghuis waar mijn schoonmoeder door een ernstig herseninfarct terecht kwam, ligt aan de overkant. Hij kan gemakkelijk ‘oversteken’, de laatste jaren schuifelend achter zijn rollator.

Activiteiten voor bewoners

De Greven is een samenwerking tussen Trivium Meulenbelt Zorg (TMZ) en Woningstichting St. Joseph.  De samenwerking heeft geleid tot een appartementencomplex met zogeheten zorgwoningen. Ze zijn ruim, met eigen bad en keuken, twee slaapkamers en altijd aanwezige zorg.  Dat geeft ons, de familie, rust en het gevoel dat hij veilig is. Voor mijn schoonvader geeft het nog méér, namelijk gezelschap. Hij smacht ernaar, naar contact, naar aanspraak.

In zijn werkzame leven als docent biologie was hij altijd omringt door mensen. Hoewel al ruim dertig jaar met pensioen, is vooral het wegvallen van zijn vrouw een hard gelag geweest. Alles alleen doen valt hem zwaar en doet zijn zwaarmoedige aard geen goed. Gelukkig zijn daar dan de ‘groene meisjes’, zoals hij de verzorgenden noemt, en zijn medebewoners. ‘Iedereen is zo aardig hier’ , horen we hem dan ook regelmatig zeggen.

Gelukkig zijn er activiteiten in de Greven. In het atrium is er eenmaal per twee weken spelmiddag. Dan wordt er gesjoeld, gekaart en gepraat. Hij geniet ervan om erbij te horen, zich gezien te voelen. Zijn broosheid lijkt hem dan niet te deren, ook omdat iedereen uiterst hulpvaardig is. En er is de Plusbus, om gezamenlijk boodschappen te gaan doen in de dichtsbijzijnde winkel. Ook dan geniet hij, van het uitje, het gezamenlijk een kopje koffie drinken. En steeds weer komt hij thuis met koeken, waarmee de la al vol ligt, want hij wil ten alle tijden gastvrij zijn. Sinds de intrede van een activiteitenbegeleidster wordt er ook tweemaal per week gezamenlijk gegeten. Het zijn de krenten uit de pap voor mijn schoonvader. En niet alleen voor hem, gezien de grote animo.

Wiel niet opnieuw uitvinden

Ik weet dat dit soort complexen niet nieuw is, maar hoor en zie iedere keer weer wat het concreet betekent, voor mijn schoonvader en zijn medebewoners. Voor ons neemt het veel ongerustheid weg, omdat we weten dat er op hem gelet wordt.

Wat mij betreft is het één van de woonvormen die echt bijdragen aan een plezierige derde en vierde levensfase. Wonen, zorg en welzijn gaan hand-in-hand en dat maakt dat bewoners er samen het beste van kunnen maken.

Naschrift: deze blog is geschreven vlak voor corona. Tijdens corona vielen alle activiteiten weg en dat was zwaar voor mijn schoonvader. Inmiddels is Cok Bak na een val overleden, hij was ‘op’.

Deze blog is geschreven door drs. José van Berkum. Ze is zelfstandig publicist en adviseur en gespecialiseerd in wonen, welzijn en technologie van senioren. Voor contact: j.vanberkum@planet.nl of 0613883560.