‘Wat mij en mijn collega’s betreft, is de pilot helemaal geslaagd! Doe overal maar, zou ik zeggen’!

Mijn nichtje Anita werkt als verzorgende IG in de nachtdienst bij zorgorganisatie Surplus. Haar werkterrein is de gesloten afdeling voor mensen met dementie. 32 Mensen wonen er, verdeeld over twee verdiepingen.

Met toestemming van de familie zijn de afgelopen weken sensoren geplaats in de kamers van zestien bewoners, op één van die twee verdiepingen. De proef moet uitwijzen of bewoners hier baat bij hebben.

Deze zogenaamde slimme sensoren op de afdeling van Anita en haar collega’s registreren nachtelijke bewegingen van de bewoners. ‘Mensen met dementie zijn s’ nachts vaak onrustig. Vaak gaan onze cliënten s’ nachts even naar het toilet, en dan weer terug in bed’, licht Anita toe. ‘Of ze rommelen wat op hun kamer en slapen daarna weer verder. Soms gaan ze de gang op. We kennen onze bewoners goed, dus je weet op wie je moet letten. En dan ben je er alsnog snel bij, met of zonder sensoren.

Normaal gesproken gaan we drie of vier keer per nacht bij iedere bewoner even checken of alles goed is. Dat is meestal het geval, maar de bewoners worden door ons bezoek ook wakker. Ze hebben weinig besef van dag en nacht en als ze dan wakker worden, denken ze dat we komen aankleden. Door deze onderbreking van hun nachtrust slapen ze slecht en zijn ze overdag moe’.  

Vrijheid en veiligheid  

‘Het gaat bij ons nadrukkelijk om vrijheidsverruiming’, vervolgt Anita. ‘Cliënten hebben zelf de regie en vanuit het programma ‘Waardigheid en trots’ geven wij daar op deze manier verdere invulling aan. Naast vrijheid moet het ook veilig zijn. In plaats van fysieke rondes oefent Anita nu dus met virtuele rondes langs de kamers. Daarbij gaat het nadrukkelijk alleen om het volgen van bewegingen, er zijn geen beelden van de kamer zichtbaar, want de privacy van bewoners is heilig.

Als een cliënt s’ nachts bijvoorbeeld uit bed gaat om naar het toilet te gaan, dan neemt de sensor de bijbehorende bewegingen waar. Pas na een kwartier met bewegingen gaat er een belletje af bij de dienstdoende nachtdienst, want dan kan er wat aan de hand zijn. De verzorgende krijgt dan een beeld van de betreffende kamer – de enige keer in het hele proces -, accepteert het belletje en gaat kijken of er wat aan de hand is of dat er sprake is van loos alarm. Het beeld van de betreffende kamer verdwijnt meteen na acceptatie en is niet meer terug te zien.

Loos alarm voorkomen

‘Er zijn wel wat kinderziekten geweest’, licht Anita toe. ‘Zo moeten de bedden precies goed zijn afgesteld. Is dat niet het geval, dan krijg je loos alarm. Vergelijk het met de sensor die bij veel mensen buiten hangt en die reageert op beweging: bewegende takken, een kat, een mens, afhankelijk van hoe de sensor is afgesteld.

Op iedere kamerdeur staat een handje, dat we kunnen scannen met een telefoon’, vertelt Anita. ‘Hiermee weet Luuk, onze innovatiemanager, waar er eventueel nog wat bijgesteld moet worden’.

De kinderziekten zijn inmiddels verholpen, en de slimme sensoren blijken inderdaad een succes, bevestigt Anita me later. Eerder had ze al verteld wat ze zelf zag: ‘Nu slapen ze langer door en ook beter en vaster. Dus dat is allemaal winst’. Uit de evaluatie bleek dat alle collega’s positief waren. ‘Ik heb gehoord dat ze in de zomer de hele afdeling willen voorzien van slimme sensoren’.

Ik ben blij voor mijn nichtje en haar collega’s en hoop dat de ervaringen van familie en ouderen in de volgende evaluatie ook gehoord worden.

Deze blog is geschreven door José van Berkum, zelfstandig communicatiespecialist wonen, welzijn & technologie van senioren. Volg haar op LinkedIn en Facebook.