De deur is dicht als we aankomen. In haar kamer is het donker.

Als we binnen zijn bij mijn schoonmoeder Greetje zien we haar geboeid kijken naar winterbeelden, geprojecteerd op de muur. Haar rolstoel is zo neergezet dat ze gemakkelijk kan kijken. De verpleegkundige vertelt ons over de moeilijke ochtend van mijn schoonmoeder: ze was ontroostbaar, wilde alleen maar iemands hand vasthouden. Even kon dat wel, maar het leven is druk in een verpleeghuis, dus werd er nagedacht over een alternatief.

De Qwiek bracht gelukkig rust. Mijn schoonmoeder is gestopt met huilen en kijkt geboeid naar de winterbeelden uit Oostenrijk, met sneeuw en sparren en meren en skiliften. Ze zwaait enthousiast met haar linkerhand, als een klein kind dat ons wil wijzen op alles wat ze ziet.

We zijn blij dat het Meulenbelt dit apparaat op de afdeling heeft, en het ook inzet op het goede moment. De kamer is veranderd in een huisbioscoop, met het beeld op de hele muur geprojecteerd. Mijn schoonmoeder kijkt nu naar de belevingsmodule Oostenrijk, maar ik zie ook ‘Huisdieren’, ‘Efteling’, ‘Boerderijleven’ en ‘Onderwaterleven’ in het rekje staan. Er is veel keuze. 

Al ruim zes jaar woont ze nu in het verpleeghuis, na een herseninfarct dat haar halfzijdig verlamd en met afasie achterliet. Omdat ze niet kan praten, weten we niet wat er in haar omgaat en dat is moeilijk. Voor haar, voor mijn inmiddels overleden schoonvader en voor de (klein)kinderen. Wat gaat er in haar om als ze verdrietig is, blij, boos?

Als het even kan, gaan we buiten met haar wandelen. Meestal geniet ze ervan, buitenmens als ze was. De laatste maanden huilt ze vaak, is boos, zwaait met haar linkerhand, is onrustig. Dat hebben we een hele tijd niet gezien en ook toen wisten we niet hoe het kwam. Wat er aan de hand is? Ze kan het ons niet zelf vertellen, het blijft raden. We vermoeden dat ze langzaam maar zeker aan het dementeren is. Ze geeft steeds minder blijk van herkenning, haar onrust verklaren we door, ach, we hebben het opgegeven te verklaren. We proberen er voor haar te zijn.

En gelukkig werkt deze vertoning dus ook voor haar. Het geeft haar rust en aandachtigheid.

Maar een schoonmoeder met onbegrepen gedrag, het blijft moeilijk.

Deze blog is geschreven door drs. J. (José) van Berkum. Ze is gespecialiseerd in wonen, welzijn & technologie van senioren. Meer weten? Volg haar op José van Berkum | LinkedIn of op Facebook:  Anciano | Facebook