Af en toe wandel ik met mijn nichtje Anne.

De laatste tijd lukt dat niet, vanwege corona. Dus doen we het anders en gaan we virtueel wandelen. Via Whatsapp beeldbellen we, terwijl ik mijn hondje Huppel uitlaat, met de camera op het park gericht. Anne vindt dat leuk, en gezellig, want ze kan Huppel zien, en het park. Ze is een beetje buiten.

Niet allen verpleeghuizen zijn weer gedeeltelijk dicht voor bezoek, ook wooninstellingen voor mensen met een verstandelijke beperking. Mijn nichtje, 34 inmiddels, woont samen met acht andere jongvolwassenen in een woongroep met 24-uurs zorg. Nu daar één van de bewoners positief getest is, krijgen ook de anderen een test en moeten ze in quarantaine. Dat betekent niet naar de dagbesteding, eten op de eigen kamer.

We appen heel regelmatig. Dat wil zeggen, we typen geen boodschap in – want ze kan noch lezen noch schrijven – maar spreken hem in. ‘Heel veel mooie figuren voor jou uitgezocht’, is een vaste binnenkomer. Dat inspreken heeft ze geleerd en kan ze nu als een pro. Over en weer spreken we onze berichten in en sturen icoontjes of grappige filmpjes. Want ook dat beheerst ze als geen ander.

Appen is al jaren een vaste routine en leuk om te doen. Tijdens het begin van de ‘eerste golf’ vertelde ze dat één van haar medebewoners corona had. Het huis ging meteen op slot. Niemand erin, niemand eruit. Geen ouders, andere familie, geen dagbesteding: alles lag stil. Het ging goed. Iedere dag had ze facetime-contact met haar ouders, en appte ze met anderen.

Omdat het binnenblijven me een beetje saai leek worden voor Anne, stelde ik voor om buiten te gaan wandelen, en dat ze erbij zou zijn via de telefoon. Al wandelend, ik met de telefoon in de ene en het hondje in de andere hand, kletsen we volop. Met de camera van mijn telefoon op het park gericht, is ze toch even buiten.

Samen al beeldbellend wandelen, waarom niet? Er gaat straks sneeuw vallen, is voorspeld. Vanwege corona is ze weer in quarantaine en heeft ze ongetwijfeld zin om even virtueel naar buiten te gaan, naar het bos, met het hondje. Ik heb er nu al zin in.

Deze blog is geschreven door José van Berkum. Ze is publicist en communicatieadviseur en gespecialiseerd in wonen, welzijn & technologie van senioren. Volg haar blogs door gratis in te schrijven op deze blogsite of volg haar op LinkedIn of Facebook