De meeste senioren kijken er naar uit, naar het moment waarop ze met pensioen mogen. Soms op de vastgestelde pensioendatum, soms eerder met een regeling. Toch komen er steeds meer mensen die doorwerken na hun pensioen. Waarom willen ze dat?

De periode na het werkzame leven is voor de meeste 65 plussers een gelukkige en tevreden tijd. Na hun jeugdjaren en het volwassen leven met gezin en werk, komt de derde levensfase, het geschenk van de eeuw.

Met de gezondheid is nog weinig mis, de meeste jonge ouderen zijn vitaal en staan midden in het leven. De vrijheid lonkt en er is voldoende tijd voor hobby’s, (klein)kinderen, reizen, vrijwilligers- en bestuurswerk of het vooral rustig-aan doen. Gemiddeld zes uur per week werken ze bij natuurorganisaties, de kerk, musea, ouderenorganisaties, in de zorg. Zonder deze grote groep vrijwilligers zou het vooral binnen de non-profit sector een schrale boel zijn. Het leven zonder betaald werk, maar met AOW en pensioen, bevalt de babyboomergeneratie goed.

En toch komen er steeds meer mensen die doorwerken na hun pensioen.

Toegegeven, het zijn er nog steeds relatief weinig – van de bijna 3 miljoen pensioengerechtigden werken er ongeveer 200.000 door na hun pensioen – maar hun aantal stijgt. In de leeftijd van 65 tot 74 jaar gaat het om een verdrievoudiging in de afgelopen jaren. Toch een flinke toename. En gezien de vergrijzing in Nederland en Europa is het de vraag of deze doorwerkers niet een voorhoede vormen van een groter wordende beweging van werkende senioren. En als dat zo is – en nodig blijkt te zijn – hoe houd je daar dan rekening mee?

 Vadertje Drees

Maar waarom blijven werken?

Vraag je aan pensionado’s wie er wil doorwerken en waarom, dan blijken er drie groepen en drie antwoorden te zijn.  ‘Jan Modaal’, verreweg de grootste groep, neemt gemakkelijk afscheid van zijn werkgever en collega’s. De twee andere groepen willen blijven doorwerken. Plezier in het werk, aanvulling op het inkomen en het hebben van sociale contacten zijn de belangrijkste redenen.

Vooral hoogopgeleide gepensioneerden houden van hun werk, zijn er wezenlijk in geïnteresseerd en nog steeds ambitieus. Ze blijven werken bij hun ‘oude’ werkgever of starten – vaak succesvol – hun eigen bedrijf (je).

Een andere groep doorwerkers bestaat uit mensen die later zijn begonnen met werken, thuis zijn gebleven voor de kinderen, of weinig pensioen hebben opgebouwd. Zij werken door om hun pensioengat op te vullen. Onder deze groep ouderen is, ondanks het staatspensioen van Vadertje Drees, veel stille armoede. Met alleen AOW en een klein pensioen, is het bepaald geen vetpot.

Daaraan voeg ik er zelf toe dat actief blijven, verplichtingen en uitdagingen hebben, het brein scherp houdt. In dit verband wordt soms de relatie met de ziekte van Alzheimer gelegd.

  Geen jobhoppen of burn-out

Voor werknemers is duidelijk waarom ze willen blijven werken.

Hoe zit het met werkgevers? Waarom zouden zij gepensioneerden in dienst willen houden of aannemen? Ook voor hen blijken er veel voordelen, niet in het minst de opgebouwde levens- en werkervaring en de loyaliteit naar het bedrijf toe. Anders dan jongeren zijn oudere werknemers honkvast, het zijn geen jobhoppers en burn out komt op latere leeftijd nauwelijks voor. Zeker nu er daarnaast ook financiële voordelen zijn, wordt het voor werknemers extra interessant om te kijken naar het groeiende leger van ouwe rotten.

De eerste uitzendbureaus voor 65 plussers zijn in ieder geval al gesignaleerd.

Hoe de toekomst eruit ziet, met de schuivende pensioenleeftijd en een vergrijzende samenleving, is nog onduidelijk. Wél lijkt de rol van pensioengerechtigde senioren te veranderen. Ook hier blijkt steeds meer:  age is nothing but a number

Deze blog is geschreven door drs. J. (José) van Berkum. Ze is zelfstandig publiciste en (communicatie-) adviseur en gespecialiseerd in wonen, welzijn & technologie van senioren.

Volg haar op José van Berkum | LinkedIn of Anciano | Facebook